Polana

*Spojrzałem na Czarnowłosą dziewczynę po czym cofnąłem się. Wiedziałem że do czegoś dojdzie. Stałem i patrzyłem nie chcąc dołączać do sporu*

Nigdy o tym nie myślałam. -Prychnęła. -Śmiem stwierdzić, że to co właśnie proponujesz mi, chcesz właśnie zrealizować. -Zauważyła, jak Sanuśka podchodzi, jednak nie przejęła się tym. -Nie.. wręcz odwrotnie. To co wyszło z ręki człowieka jest piękne. Jeśli mam porównać oślizgłe niemowlę bez zębów i jakichkolwiek umiejętności do... od samego początku pięknego androida z pięknym działem laserowym.. -Zaśmiała się wrednie. -Nie ma porównania. To jest właśnie przyszłość. Niedługo to my spowodujemy, że takie banalne rzeczy jak przygotowywanie sobie posiłku tradycyjnie bądź ręczne zabijanie innych stworzeń będzie uznawane za przestarzałe niczym dzisiejszy zbiór starych kamiennych narzędzi z czasów jaskiniowców. -Nagle zauważyła jak San rzuca w nią nożami. Szybko odbiła stalowym łapskiem ostre narzędzie które odbiło się z hukiem i utworzyło sporo iskier odlatując gdzieś na bok i z niebezpieczną prędkością wbijając się w drzewo obok. Drugi nóż minął ją o włos, jednakże robiąc głębokie nacięcie na jej szyi. Spojrzała wrogo na San nie przejmując się obficie krwawiącą raną. -Coś jeszcze?

Wybacz, ale nie pamietam takowego wydarzenia. -Mruknęła. Po stwierdzeniu o jej braku rozsądku zdziwiła się mocno. 'ona coś knuje'. Nagle poczuła cos twardego i cienkiego na łapach. -KIEDY TY...?! -Zauważyła druty na łapach wijące się na całą ich długość z każdą chwilą wżynającymi się coraz mocniej w skórę. Warknęła kiedy San znów się odezwała. Nagle syknęła kiedy druty wbiły się w jej skórę. -Ty nędzna kurw... -Jęknęła kiedy druty nacięły wierzchnią część jej kabli odpowiedzialnych za sprawne działanie łapy. Za chwilę krzyknęła kiedy kable zostały całkowicie odcięte. Poczuła słaby prąd przechodzący przez jej ciało i padła z jękiem na miękką trawę w czerwonych kroplach krwi. I właśnie za to nienawidziła San. Za tyle złośliwości i cierpień jakie musiała wytrzymywać. -Dlaczego zawsze musisz posuwać się do takich czynów...

Kiedy San zniknęła między drzewami wilczyca rozejrzała się dookoła lustrując wszystkich tu obecnych. Wydało jej się jakby siedziały tutaj wielkie tłumy więc położyła łeb na trawie i zacisnęła powieki nie chcąc wiedzieć co jej się jeszcze stanie.

*Podszedłem i uklęknąłem przy Dracy* Hm... to nie wygląda ciekawie. Dasz rade wytrzymać pobiegnę do chatki po jakieś zioła lecznicze i jakieś narzędzia...

Dziewczyna zaśmiała się i kilka razy klasnęła w ręce. Była jak zadowolone dziecko, a krew ciurkiem poleciała z jej lewego oka.
Doszło do walki! Świetnie!
Mivika obserwowała wilczycę swoimi krwistoczerwonymi oczami.
- Może... pomóc...? - zaproponowała zachrypniętym, ale dziecinnym głosikiem, a w kącikach jej ust dało się dostrzec cień uśmiechu.

Spojrzałem na dziwną dziewczynę. Kto to u diabła jest? Dziwna... Straszna... Wzdrygnąłem się i patrzałem na nią.
Opuściłem uszy z lekka.
- Kim jesteś? - Spytałem powoli. Nie podobała mi się...

Spojrzała na wilka, a na jej twarzy pojawił się natychmiast nienaturalnie szeroki uśmiech.
Wstała z kamienia, ściskając w ręce swoją maczetę.
- Jestem demonem, najgorszym koszmarem - powiedziała i w powietrzu natychmiast dało się wyczuć metaliczną woń krwi, tylko o wiele ostrzejszą.

Wyczułem krew. Oj, to nie wróży nic dobrego.. I ta maczeta... Odsunąłem się od niej.
- Hej, hej... Kochana.. Ja się bić nie będę... - Mruknął. - No ale chyba nie skrzywdzi pani tylko durnego wilka... - Roześmiałem się. Po co ja to powiedziałem?

Mivika roześmiała się w głos.
- Och! Nie! - zaprzeczyła, kręcąc głową.
Kłamała. Na pewno.
- Oczywiście, nie mam zamiaru Cię krzywdzić.

- To może.. Ja już sobie pójdę! Żegnam! - Po tych słowach wziąłem nogi za pas i uciekałem jak najszybciej. Tej to się źle patrzy z oczu... Wzdygnąłem się i dalej biegłem i biegłem. Byle daleko.

*Pobiegłem do mojej chatki nie zwracając uwagi na demonicę ani na zapach krwi. Po jakimś czasie przybiegłem i uklęknąłem przy Dracy. Zrobiłem małą dziurę i zacząłem szperać w kablach po czym zaszyłem otwór i obandażowałem cyborga* I jak lepiej się czujesz? możesz ruszać ręką?

Coś skoczyło na Mivikę, coś włochatego. Coś czarnego...
- Kogo my tu mamy! - Rozległ się głos demona. - Mivika! - Rozległ się śmiech. Wilk uśmiechnął się. Na jego pysku widać było trochę krwi.
Po chwili wzbił się w powietrze. Jego czarne skrzydła lekko się poruszały trzymając go w powietrzu. Patrzył na zebranych z psychicznym uśmieszkiem.

- Odczep się ode mnie, stary zboczeńcu - warknęła początkowo dziewczyna, odpychając od siebie wilka, ale zaraz potem uśmiechnęła się w ten swój parszywy sposób.
- Nie spodziewałam się tu Ciebie, Varido, ale nie ukrywam, że miło Cię tutaj widzieć. W końcu znalazł się ktoś normalny do towarzystwa, już myślałam, że nie chcesz mieć nic do czynienia z tymi żałosnymi pomiotami - prychnęła i z odrzuceniem spojrzała na elfa, który właśnie usiłował pomóc wilczycy - cyborgowi.
- Cóż, gdybym nie była ciekawa, co te stwory robią za dnia, jeśli nie biją się i nie walczą o ''swoje prawa'', to też w życiu bym tutaj nie przyszła, ale że nie było w pobliżu żadnych innych demonów... - mówiła te słowa dość wolno i dokładnie akcentowała każdą sylabę, co w połączeniu z jej cieniutkim głosikiem brzmiało dość dziwnie.

Wilk nagle zawisnął w powietrzu do góry nogami, nie machał skrzydłami. Po prostu lewitował w powietrzu z łbem skierowanym ku Mivice.
- Przecież wiesz, moja droga jak uwielbiam dręczyć te robaczki... - Jego głos stawał się bardziej diabelny. Znów się zaśmiał gardłowym, psychicznym śmiechem. Na ziemię zleciało parę kropel krwi.
- Te kochane śmiecie... Przecież zawsze można je pooglądać... Zniszczyć... To taka zabawa... - Dalej się śmiał. Reszta mogła poczuć dziwny dreszcz przebiegający po ich ciele słysząc ten śmiech. Źrenice wilka były strasznie małe i uśmiechał się w nienaturalnym grymasie uśmieszku. Z jego pyska powoli skapywała krew. Czyżby kogoś... Zabił?

Patrzyła na niego nie mrugając. Nawet nie oddychała. Wyglądała teraz jak figura woskowa. Stała leciutkim rozkroku, maczeta zwisała ostrzem do góry w bezwładnej lewej ręce. Słuchała, co mówi jej stary kolega i stwierdziła, że jakby nie było, on ma całkowitą rację.
- Ach, prawda, prawda - westchnęła, kiwając głową w górę i w dół. Jej lodowaty oddech przesycony był zapachem krwi, który tak uwielbiała, chociaż te człowieko - podobne pomioty nawet go nie czuły.
Mivika gardziła tymi wszystkimi istotami i skupiała się tylko na swojej rasie. Ludzie, magowie, elfy oraz zwierzęta o ludzkich cechach - choć w ich ciałach całkiem wygodnie się żyło - byli dla niej jak szkodniki, które trzeba za wszelką cenę zniszczyć. Uważają się za potężniejszych od demonów, ot co.
- Masz całkowitą rację, Varido - rzekła - Och, widzę, że dopiero co zjadłeś obiad...

- Hm.. Tak.. Krew jednorożca jest wyjątkowo dobra z mieszanką wnętrzności Elfa... - Nie przestawał się usmiechać. Jego zęby były całe we krwi, która robiła się ciemna i spadała na ziemię. - Szkoda, że reszta się zmyła... Byłby deser... - Jego źrenice były bardzo małe, z nich można było zobaczyć dziwną, czerwonawą smugę, która leciała do góry powolutku, powolutku.
Zwinął skrzydła. Teraz wisiał w powietrzu i wyglądał jak nietoperz. Jego wzrok spoczął na Mivice, po chwili przestał mrugać. Wiatr lekko powiewał i czochrał jego futro, które lekko falowało.

Kiedy Leito do niej podszedł, przestraszyła się trochę zupełnie dla niej obcej osoby. Jednak jednocześnie była ciekawa, co ta osoba chce zrobić. Podczas próby "naprawienia" jej łapy nie ruszała się żeby tylko nic więcej sobie przypadkiem nie uszkodzić. 'Co się właśnie dzieje?', 'Dlaczego ta osoba nawet mnie nie znając pomaga mi?' - to utrzymywało ją w jako-takiej niepewności. Wzięła głęboki oddech po czym poczuła słaby przepływ prądu do jej łapy. A więc jednak? Uśmiechnęła się w głębi siebie spokojnie zerkając na elfa. -Dziękuję. -Teraz na serio na jej pysku zawitał uśmiech, kiedy słabo ruszyła metalowym łapskiem. -Wybacz że pytam, ale.. dlaczego mi pomogłeś? -Nadal nie rozumiała, dlaczego nieznajomy wybrał udzielenie jej pomocy zamiast zwykłego dobicia jej bądź innej złej rzeczy przeciwko niej. Draca prawie nigdy nie zaznała takiego dobrego traktowania, jednak wiedziała, jak się zachować.

Wilk powoli przeniósł wzrok na Dracę. Zaciekawiła go... Ale to tylko jeden z tych zwierzaczków... Po co marnować czas? Rozłożył lekko skrzydła i dalej wisząc spojrzał znów na Mivikę.
Obrócił się i zawisnął w powietrzu już normalnie, jakby siedział na niewidzialnym krześle. Spojrzał na Leito. Ah... Elfy... Te stworzenia są takie... Śmieszne! Varido dobrze o tym wiedział... Oj tak... Wiedział, jak potrafią być słabe i naiwne... Ale cóż... Tak zawsze było i będzie..
- Mała walka... Zawsze się przyda... - Mruknął sam do siebie nie wiadomo po co. Na jego pysku pojawił się jeszcze większy uśmiech. Po jego kłach powoli spływały resztki krwi, po czym przestały. Demon się powoli oblizał i zamilkł.

Po prostu nie jestem obojętny jak większość. W dodatku każdy co nie chce mnie zabić jest cenny. *Wstałem i spojrzałem na demony. Wiedziałem że coś planują więc wziąłem miecz i byłem gotowy aby się bronić*

Varido spojrzał na miecz... On serio uważa, że pozbędzie się go tą zabaweczką? No może porani ciało, ale go.. nie! Wilk był zbyt pewny siebie, by się bać byle kogo. Nie wiadomo kiedy pojawił się tuż za Leito wisząc do góry nogami w powietrzu.
- Oj nieładnie... - Syknął mu do ucha i uderzył Elfa w głowę. Zaraz pojawił się tam gdzie był wcześniej. Jakby nigdzie się nie wybierał. Jego źrenice lekko się powiększyły obserwując Leita z uśmiechem.

auć... Więc tak pogrywasz? *Schował miecz i wyjął łuk. Namierzył i strzelił wilkowi prosto w głowę*

Wilk zrobił unik i złapał strzałę tylną łapą. Zawisnął tak w powietrzu i przyjrzał się strzale. Demon nie mrugał, nie ruszał się przez chwilę. Spojrzał na Elfa.
- Słabiutko... Mój drogi, słabiutko... - Zaśmiał się demonicznym śmiechem. Rzucił strzałą w strone Leita.
- Dawaj... Pokaż na co cię jeszcze stać... - Śmiał się coraz gorszym śmiechem, coraz bardziej diabelskim. Kły wilka znacznie się wydłużyły, a kolor oczu stały się bardziej krwiste. Wysunął lekko język i się oblizał. Czekał na kolejny atak.