Polana

Spojrzałem na drzewa, po czym na kwiaty i zerwałem jednego, patrząc na niego myślałem o przeszłości, o swoich dziewczynach, rodzinie... Wszystko teraz wydało się schowane za mgłą. Przeszłość.. Nie lubię jej wspominać, ale czasem dzięki niej lepiej się czuć... Sam nie wiem dlaczego.. Powąchałem kwiat i odrzuciłem go.

*Zaniosłem Jelenia do domku po czym wróciłem na miejsce* Wyczuwam kolejną osobę...

-Ja też... Coś tłum się tutaj zrobił... A ja chciałem tylko przyjść odpocząć... - Roześmiałem się mimo to i spojrzałem na Elfa. - Jak ci na imię? - Spytałem po chwili.

Obserwowałam całe zajście zza drzewa. Nie mogłam się nadziwić, że znalazło się tu już tyle osób. Postanowiłam wyjść i się przedstawić.
Z uśmiechem wyszłam na sam środek polany i odchrząknęłam. Na widok smoczycy zrobiło mi się słabo, bałam się jej.
- Witam wszystkich - zaczęłam.

Skierowałem swój wzrok na nowo przybyłą osobę. Widząc piękną kobietkę kroczącą ku mnie uśmiechnąłęm się i ukłoniłem nisko.
-Witam serdecznie! - Podniosłem się i uniosłem lekko głowę.

- Jestem Gerani! - powiedziałam wesoło, po czym delikatnie się ukłoniłam. Podeszłam bliżej wilka i usiadłam obok na trawie, prawie że bezszelestnie.
Nerwowo spojrzałam na smoczycę, ale najwidoczniej nie miała wobec mnie złych zamiarów. Uśmiechnęłam się.
- Jak leci? - spytałam beztrosko.

Spojrzałem na Gerani i usmiechnąłem się od ucha do ucha.
-Wszystko jest świetnie... - Grzywka znów poczochrała mi grzywkę, ale nie przejąłem się tym. - A jak się pani czuje, hm? - Spytałem ją podnosząc brwi i siadając. - Piękny dziś dzień!

Roześmiałam się serdecznie, zakrywając usta dłonią.
- Cieszę się! - zawołałam i spojrzałam w słońce - Proszę mi jednak mówić po imieniu - dodałam - i czuję się świetnie!
- A dzień jest najpiękniejszy, jaki kiedykolwiek widziałam!
Rozłożyłam się na trawie, wdychając zapach kwiatów.

-Dobrze... - Sam się roześmiałem. - Nazywam się Death! Zapomniałem się przedstawić... Przepraszam... - Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu patrząc na niebo, po czym przeniosłem swój wzrok na Gerani.

Zerknęłam na wilka. Był bardzo miły, na pewno byłby dobrym przyjacielem!
- Nie szkodzi - zaśmiałam się - Miło mi Cię poznać, Death!
Pozostawała tylko smoczyca i elf, ale ich chyba nie za bardzo obchodziłam. No trudno, ja jak zawsze chciałam dobrze.

-Mi ciebie też miło poznać... - Usmiech nie znikał i patrzałem na dziewczynę. Wydaje się taka miła.... Mam nadzieję, że nie jest taka jak inni... Uciekają, jak tylko widzą jakieś wady...
-Mam nadzieję, że nie odstraszam.. Z powodu moich zębów i pazurów... - Roześmiałem się po raz kolejny. - Niestety, czasem mogę wystraszyć...

Nie odezwała się. Zeskoczyła leniwie z drzewa po czym ziewnęła ukazując śnieżnobiałe, ostre jak cholera kły. Przeciągnęła się niczym kot wyciągając po kolei pazury, które zatapiały się w lekko wilgotnej ziemi.

Znów zerknęłam na smoczycę, a gdy zeskoczyła z drzewa, jeszcze przez moment ją obserwowałam. Musiałam przyznać, że nieczęsto widuję smoki, więc byłam podekscytowana, mimo że na początku jej się bałam.
- Nie, no coś ty! - zawołałam do Deatha, a uśmiech nie znikał z mojej twarzy.

-To dobrze... - Zerknąłem na smoka i spuściłem głowę na dół patrząc na kwiaty, które pachniały tak pięknie, by chcieć je tylko zerwać i trzymać przy piersi. Westchnąłem cicho i przymknąłem oczy odchodząc w rozmyślania.

*Wyciągnąłem swój miecz . Skierowałem go w stronę Maga i trochę się cofnąłem. Nienawidzę ich.*

Skierowałam wzrok na elfa, który najwyraźniej miał zamiar mnie zaatakować. Nic nie rozumiałam, przecież nic nie zrobiłam, więc o co mogło mu chodzić? Zdenerwowało mnie to, więc złapałam swoją różdżkę, w razie gdybym musiała z nim walczyć. Nie chciałam tego.
- O co Ci chodzi? - jęknęłam, podnosząc się z ziemi.

Nienawidzę magów a oni nie lubią mnie... walka między nami ciągle trwa. *Ciągle trzymałem miecz w gotowości do walki*

Po chwili można było usłyszeć wilczą kłótnię.Z niedalekiej góry było widać wilczyce (na 4 łapach) .Po chwili ta spadła i sturlała się,leżała nieprzytomna.

- Świetnie, bardzo super! Nic nikomu nie zrobiłam - warknęłam, wyciągając różdżkę przed siebie, żeby w razie ataku obronić się. Byłam tak zdenerwowana, że mało brakowało, a zaatakowałabym pierwsza. Moją uwagę odwróciła jednak nieprzytomna wilczyca, ale postanowiłam jej nie ruszać.
Nie spuszczałam wzroku z elfa, cofnęłam się dwa kroki i zmieniłam pozycję tak, abym bez problemu mogła osłonić się wodną tarczą. Wszystko się we mnie gotowało, a ręka, w której trzymałam różdżkę, drżała przez nerwy.