Polana

Niezły jesteś.*Złapałem strzałę w w locie. Był to mój pierwszy niecelny strzał. Wziąłem i podpaliłem 3 strzały po czym naciągnąłem na łuk. Wystrzeliłem . Któraś z nich musiała trafić*

Wilk wygiął nienaturalnie grzbiet. Złapał dwie strzały. Trzecia wbiła mu się w nogę. Poleciał mały strumyczek krwi. Ogień na strzałach powoli zmieniał kolor na krwawo-czarny i zaraz zgasł. Varido wyciągnął strzałę, która mu się wbiła i spojrzał na nią. Była cała w jego krwi, puścił broń, która spadła na ziemię. Spojrzał na Leito. Na jego pysku wciąż widniał psychiczny uśmiech.
- No, no... Elf się stawia... Hm? - Syknął. Jego głos był dziwny, połączenie potwora i demona.

Nie z takimi już walczyłem myślisz że mnie przestraszysz? *Wziąłem kolejne 3 strzały płonące strzały i strzeliłem. Szybko wziąłem kolejne 3 i również wystrzeliłem. Musiałem przyznać że był to jeden z trudniejszych oraz dziwniejszych przeciwników*

Jego ciało wygięło się bardziej nienaturalnie. Złapał cztery strzały, po jednej w jedną łapę. Pozostałe dwie złapał ogonem. Ogień zgasł. Strzały upadły na ziemię. Wilk powrócił do normalności. Podniósł jedną łapę, która zaczęła płonąć. Zaraz ziemia pod stopami Elfa zaczęła się palić.
- A kto powiedział o przestraszeniu? - Powiedział. Jak on kochał walkę... Tak, to była jego pasja... Nigdy nie mógł odmówić, jeśli była mowa o bitwie, uwielbiał patrzeć, jak jego przeciwnik krwawił, umierał, cierpiał... Oh, tak... To było coś... Tylko by oglądać to godzinami....

*Spojrzałem na ziemię i odsunąłem się* To coś jest za słabe na mój pancerz *Wziąłem 4 płonące strzały i wystrzeliłem je. Powtórzyłem to 3 razy. Były to moje ostatnie strzały więc musiałem przerzucić się na miecz*

Wilk tym razem zrobił unik. Strzały wbiły się w ziemię. Varido spojrzał na nie.
- Żałosne... - Mruknął. Po chwili po strzałach nie było ani śladu. Demon się roześmiał cicho. Jego wzrok przeszedł na Elfa. Uśmiech nie znikał.
- No chodź... - Syknął prowokując przeciwnika do ataku.

Mivika zacisnęła dłoń na swojej maczecie i skrzywiła się. Elf był bardzo zuchwały, widać, uważał się za nadzwyczaj potężnego. Nie wątpiła, że Varido sam sobie z nim poradzi, ale nie chciała stać z boku. Też chciała się pobawić.
- Oj, Varido nieładnie. Chwila nieuwagi, a Ty już prowokujesz walkę BEZE MNIE - powiedziała z wyrzutem do kolegi, ale mimo wszystko uśmiechnęła się.
Przeniosła wzrok na elfa, po czym zrobiła krok w jego stronę.

Wilk spojrzał na Mivikę. Ano tak... Zapomniał o niej... No cóż.. Walka jest zajmująca.
- Wybacz... Ale to takie zajmujące... - Uśmiechnął się. - Jak chcesz ty teraz zaatakuj... - Zawisnął w powietrzu do góry nogami. Kochał tę pozycję. Czekał na ruch Demonicy.

Dziewczyna uśmiechnęła się do Varido w swój typowy, nienaturalny sposób. Zrobiła krok w stronę elfa. Stałą teraz naprzeciwko niego, beztrosko wymachując maczetą.
- Elfie - warknęła - Pasuje Ci chwilowa zmiana przeciwnika?

Wilk przez chwilę wisiał cały czas nieruchomo. Później wylądował na ziemi, rozejrzał się. Zauważył zająca, który biegł przez łąke. Nagle zwierzę zaczęło się palić. I przestało. Demon pojawił się po chwili przy nim i z zadowoleniem zacżął sączyć krew i wyjadać wnętrzności. Szczęśliwy ułożył się na kamieniu.

Uśmiechnęła się. Polubiła bardzo tego gościa. Kiedy jednak wyciągnął miecz, burknęła cicho oznajmiając, że nadal tu jest i że nie chce, aby ten pas hartowanej stali zbytnio się do niej zbliżył. Podniosła się chwiejnie i powoli zerkając na demony. Uśmiechnęła się nikle i cofnęła 3 metry do tyłu jakby pewna, że coś się święci. A sama nie chce już wpadać w żadne kłopoty.
-Smacznego. -Wypaliła wprost do Varid'a i wyszczerzyła się.

Dla mnie może być. *Użyłem w tej chwili mojej mocy. Mocy którą posiadał każdy członek mojej rodziny. Wiedziałem że są oni potężni i nie mam szans na wygraną. Chyba że straciliby swoje moce i doszło by do czystej walki. Z lasu wybiegły dwa niedźwiedzie i stanęły koło demona. Trzymałem miecz gotowy do obrony*

Mivika uśmiechnęła się półgębkiem.
- Świetnie... - syknęła.
Tymczasem koło niej stanęły dwa ogromne niedźwiedzie. Wiedziała, że elf maczał w tym palce. Przecież niedźwiedzie nie mogły ot tak wyjść z lasu i warczeć na demona.
Dziewczyna zatopiła maczetę w skroni jednego ze zwierząt, po czym brutalnie ją wyrwała. Patrzyła jak jeszcze przez chwile kołacze się w nim życie, a potem zdycha, upadając na bok.

Micida dotarła na Polanę biegnąc niespiesznym truchtem. Poziom energii w jej organizmie zaczynał powoli się stabilizować. Przystanęła, rzuciła okiem na scenę. Myślała, że będzie musiała specjalnie szukać, by znaleźć coś interesującego a tu proszę! Dwa demony, pół cyborg pół wynaturzeniec, elf i nie wiadomo co jeszcze i to w takim spokojnym miejscu.
- Co wy, obleśne, straszliwe stwory robicie temu elfowi? Nie macie niczego lepszego do roboty? - krzyknęła ze śmiechem.

Spojrzał na Dracę. Przekrzywił głowę, jednak zaraz przeniósł wzrok na nowo przybyłą. Świetnie... Więcej zabawy...
- No ja niestety nie... - Zaśmiał się psychicznie. Rozłożył jedno skrzydło i spojrzał na nie. Potrząsnął nim i zaraz schował. Coś tutaj niespokojnie, jak na takie miejsce. Spojrzał na parkę wróżek i uśmiechnął się. Istoty zaczęły się nagle palić, ich podpalone ciałka spadły na ziemię i przemieniły się w pył. Demon wyszczerzył zęby w uśmiechu.

Dziewczyna umaczała długie, chude palce w krwi zabitego niedźwiedzia, po czym zaczęła jej się uważnie przyglądać, ale jednak na chwilę przeniosła wzrok na nowo przybyłą kobietę tej samej rasy co ona.
Nie odezwała się, a i szybko jej wzrok powędrował z powrotem na elfa. Przykucnęła, czekając, aż jej nowy przeciwnik przypuści jakiś atak. Słaby był z tymi swoimi niedźwiadkami, Mivika nie mogła się popisać zabijając niedźwiedzia. Musiałaby go chyba udusić własnymi rękoma, żeby pokazać, że nie jest jakimś tam słabym kościotrupem.
Kościotrup - tak, z pewnością wyglądała jak kościotrup nie licząc bardzo naciągniętej skóry oraz cienkich, rzadkich włosów.

Demonka wskoczyła na pobliskie drzewo, oparła się o pień.
- Zawsze uważałam, że tak wspaniale obdarowane przez naturę istoty jak demony, powinny robić coś więcej niż tylko demolować, mordować i siać zniszczenie. Nie mam racji?
Zmaterializowała w swej dłoni podłużny, pięknie grawerowany sztylet z diamentem wbudowanym w rękojeść. Zaczęła czyścić sobie paznokcie.

*Jeden z niedźwiedzi wgryzł się w Mivike i zaczął ją szarpać. Chciałem spowolnić walkę albo tak przedłużać żeby Demonowi się znudziło. Wiedziałem że nie mam szansy na wygraną lecz nie podawałem po sobie tego poznać. Stałem aby w miejscu z uszykowanym mieczem i patrzyłem na Demona. Czekałem aż wykona ruch.*

Kiedy jeden z niedźwiedzi dopadł dziewczynę, z jej ust wydobyło się gardłowe warknięcie i zwierzę natychmiast parę metrów do przodu, prosto pod nogi Leita i o mało się na niego nie zwaliło.
Delikatna skóra na jej policzku była poszarpana i widoczny był kawałek jej srebrnej, metalowej kości. Minę miała jednak obojętną.
Gdy tylko znalazła się obok niedźwiedzia, który śmiał ruszyć jej twarz, złapała go jedną ręką za głowę, drugą chwyciła za szyję i nagle rozległo się głośne chrupnięcie. Mivika skręciła mu kark tak, że jego głowa z pewnością nie była na swoim miejscu. Była wykręcona w stronę pleców.
- Coś jeszcze? - spytała niemrawo, przyglądając się elfowi. Chciała tylko ocenić jego umiejętności, nie miała wcale zamiaru go zabijać, bo z pewnością nie był on taki jak inne elfy. Nie przyznawała się jednak do swoich zamiarów.

*spojrzałem na niedźwiedzia* Hm... Mięso , skóra... obydwie rzeczy się przydadzą. Ale teraz w końcu wykonaj swój ruch. Bo ja czekam *Wiedząc że przegram i tak chciałem wywołać walkę. Wolę umrzeć z godnością niż żyć jak tchórz*

- Och - westchnęła - A więc koniecznie chcesz walczyć, tak? Jestem ciekawa co potrafisz i chętnie to zobaczę - powiedziała ze swoim złośliwym uśmieszkiem.
Mivika podniosła się i stanęła naprzeciwko elfa. Przy nim - wysokim, dobrze zbudowanym mężczyźnie - wydała się całkowicie bezbronna. Bo przecież co taka malutka anorektyczka może mu zrobić. Każdy byłby pewny, że jednym ruchem mógłby połamać jej wszystkie kości, ale było na odwrót.
Nie spieszyła się jednak z atakiem, po około pięciu minutach gapienia się na Leita swoimi krwisto - czerwonymi ślepiami, w końcu raczyła podnieść maczetę i wymierzyć cios w brzuch. Miała nadzieję, że ta istota ma chociaż taki refleks, żeby w porę się obronić. Kiepsko by było, gdyby tak banalnym uderzeniem go zabiła, ojoj.

*Zatrzymałem cios moim mieczem. Szybko wymierzyłem cios demonowi. Wystarczyło aby nie dać się trafić i zadawać ciosy. Przynajmniej jest jakaś strategia* Tylko tyle? *Nie wiem dlaczego prowokowałem przeciwnika skoro czułem że mój los jest przesądzony *

Mivika szybko zabrała swoją maczetę i przykucnęła, żeby uniknąć miecza. Ostrze zahaczyło jednak o jej delikatne włosy i ucięło je w połowie długości, o co dziewczyna się zdenerwowała. Długie włosy przypominały jej o matce, sama też nosiła długie włosy, poza tym za życia lubiła je dziewczynie rozczesywać.
Znów warknęła, tylko że tym razem to warknięcie było pełne złości i bardziej przeciągłe.
Co jak co, ale włosy były akurat jej najsłabszym punktem. Nigdy nie dawała ich dotykać nikomu, poza tą jedną, jedyną osobą, a teraz ten nikczemnik tak po prostu je skrócił.
- Mama będzie zła! - ryknęła, tracąc nad sobą panowanie. Zapomniała już o tym, co wcześniej myślała o elfie, teraz po głowie chodziła jej tylko jedna myśl: ZABIĆ.
Uderzyła mężczyznę metalową pięścią w głowę, a potem szarpnęła go za nogę z dużą mocą, by przewrócić elfa na ziemię.

Wilk ponownie spojrzał na Micidę. Przekrzywił jedno ucho i przyjrzał się sztyletowi.
- Zabawa zawsze jest dobra... - Usmiechnął się. Jego głos stał się dziwnie normalny z nutką głosu demona. Z jego brody powoli skapywała krew zjedzonego królika.

Demonka uśmiechnęła się nie przerywając czyszczenia paznokci.
- Prawda- wyciągnęła dłoń przed siebie, przyjrzała się jej krytycznym wzrokiem. Zauważyła jakiś niemal niewidoczny brudek i usunęła go ostrzem- Jednak niektóre zabawy są ciekawsze od innych. Doprawdy, męczenie pojedynczego, zwyczajnego elfa? Już lepiej nawdychać się pyłu wróżkowego. Właśnie- wskazała głową na miejsce gdzie wcześniej unosiły się dwie rozćwierkane istotki, Mic zagrała niby- oburzonym głosem- Marnujesz dobry towar. Zwykłe narkotyki zaczynają się nudzić w półświatkach większych miastach, takich jak Belven, nie są "cool".