Polana

*Szybko wstałem na nogi. Poznałem słaby punkt demona. Miałem chyba 1% szans na przeżycie lecz nie zaszkodziło spróbować. Wezwałem 2 jastrzębie które zaczęły szarpać włosy demona. Szybko obiegłem demona i wbiłem mój miecz w jej plecy*

Nie miała ochoty słuchać innego demona, ta kobieta tylko ją dekoncentrowała. Kiedy jastrzębie zaczęły szarpać jej cenne włosy, dziewczyna nie wytrzymała. Udusiła obydwa ptaki i zmasakrowała ich ciała maczetą.
Zaczęła się śmiać wniebogłosy. Czy ten elf myślał, że uda mu się przebić jej plecy tym żałosnym mieczem? Był w błędzie. W zetknięciu z jej stalowymi plecami, miecz wydał metaliczny trzask, a gdy Mivika się obróciła, wygięła ostrze, po czym wyrwała je z rąk elfa i wyrzuciła gdzieś daleko.
Złapała się za brzuch i śmiała się przez cały czas, zastanawiając się czym ją jeszcze zaskoczy.
Jej włosy były teraz nieregularnej długości. Z jednej strony sterczały, z drugiej opadały na ramiona. Na razie była jednak tak pogrążona w śmiechu, że nie zważała na to.

Bardzo ładna fryzurka. *Przebiegłem szybko koło niej do miejsca w którym leżał mój miecz. Podniosłem go i obróciłem się w stronę Domonicy* Ciekawe jakbyś wyglądała bez włosów *Uśmiechnąłem się*

Miecz zaczął podrygiwać w ręku elfa, najpierw jak trzepoczący się w dłoni motyl, po chwili z siłą byka szarżującego na czerwoną płachtę. Micida patrzyła się na to spokojnie, bawiąc się sztyletem. Nikt nie powinien w taki sposób oszpecać demona, w szczególności gdy ten nie potrafi sprawić by szkoda natychmiastowo zniknęła. To takie nieeleganckie.

Przyglądała się całej sytuacji, a szybkość przebiegu wydarzeń wręcz ją zaskakiwała. -Doprawdy, jak małe dzieci. -Prychnęła i zaśmiała się, po czym machnęła ogonem z wielką siłą. -Jak tak patrzy się tak z boku na takie zabawne wydarzenie- dwóch na jednego, to może się wydawać nawet, że to bardzo niesprawiedliwe. -Powiedziała to tak sarkastycznym głosem, że wydawać by się mogło, że ona naprawdę jest taka ciemna. -Nie przejmujcie się mną nawet, nie przeszkadzam wam. -Podniosła się z ziemi i otrzepała, po czym rozejrzała się w poszukiwaniu jakiegoś pobliskiego gładkiego i sporego głaza.

*Miecz drżał w moich rękach lecz wpadłem na trochę szalony pomysł. Schowałem miecz i stanąłem na przeciwko demona. Może gdy nie będę atakował znudzi jej się to. Warto było spróbować*

- Czyżby ktoś poszedł po rozum do głowy? Czy może jest już za późno?- nachyliła się do przodu, sztylet lewitował nad jej prawym ramieniem. Uniosła jedną brew, przekrzywiła głowę. Na miejscu elfa już dawno rzuciłaby się do szaleńczej ucieczki. Wkurzyć demona i oczekiwać łaski? Mało prawdopodobne, aby została okazana.

I co jest? nie atakujesz? *Stałem w miejscu i czekałem. To i tak był chyba jeden z najlepszych planów skoro mieczem jej nic nie zrobię. Stanie , prowokowanie i unikanie czyli cały mój plan*

Micida się znudziła. I zirytowała, Obojętne kim byli, skąd pochodzili, zbyt długo to wszystko trwało. Zbyt długo nikt nie poświęcił uwagi jej osobie, która miała do przekazania wiadomość, która może doprowadzić do czegoś bardziej sensownego niż okładanie się mieczami w lesie.
Szybciej niż myśl, sztylet wystrzelił w stronę elfa, po drodze rozczłonkowując się na pięć mniejszych ostrzy. Ramię, ramię, pierś, brzuch i...
- Cóż za ironia, chociaż nie uciekłeś, twoja męskość ucierpiała- zeskoczyła z drzewa i podeszła do mężczyzny. Żadne z ostrzy nie było w stanie trwalej uszkodzić ciała, jednak niektóre rany mogły sprawiać "lekki" dyskomfort.

Blondwłosa istota obserwowała całe zajście doskonale ukryta pomiędzy gałęziami jakiegoś kwitnącego owocowego drzewa. Woń kwiatów niczym nie różniła się od zapachu dziewczyny, dzięki czemu Gerani mogła pozostać niezauważona, dopóki się nie poruszy albo nie odezwie.
Nie miała zamiaru mieszać się do walki, to nie w jej stylu. Mogłaby przecież zejść, ale obawiała się, że jednak zostanie wciągnięta do bitwy pomiędzy dwoma demonami i elfim wojownikiem, z którym miała do czynienia już wcześniej. Oczywiście, też zakładała, że ten nie ma już żadnych szans na przeżycie.
Dziewczyna zastanawiała się, czy nie zrobić czegoś dla odwrócenia uwagi demonów, ale odniosłoby to raczej marny skutek i sama mogłaby się im narazić... Może gdyby nie próbował jej wcześniej zabić byłaby bardziej skora do pomocy w walce.

Czarna wilczyca obserwowała to wydarzenie siedząc wygodnie na pobliskim głazie. Jej mina sugerowała jedynie, że Draca ma z tego wielki ubaw. Jednakże, program mówił jej, że na polanie znajduje się obiekt poza zasięgiem jej wzroku, zaczęła lustrować obrzeża polany swoimi jakże nieprawdziwymi oczami. "Jednak kiedyś przydała się ta opcja wykrywania ciepła." -Przeszło jej przez myśl.

W ułamku kilku sekund wilczyca zarejestrowała minimalny ruch za sobą i już miała się odwrócić.. gdy zauważyła błysk światła odbijającego się od ostrza katany. Cofnęła głowę w dół próbując zwinnie odpełznąć i uchronić się od bolesnego kontaktu z ostrzem, jednak na marne. Katana rozcięła jej dość głęboko skórę na karku. Przeturlała się z głaza na trawę i stanęła równo na łapach lekko dysząc i wydając dosyć cichy metaliczny warkot przy wdychaniu powietrza. Krew z rozciętego grzbietu zaczęła lać się ciurkiem po jej ciele aby potem wsiąknąć w ziemię. -Nudzi Ci się, co? -Odeszła kilka metrów dalej w razie, gdyby San miała ponowić atak.

*Leito Powyciągał sztylety i włożył do sakiewki* Myślisz że opatrzyłem się w byle lepszą zbroję? A i dzięki za sztylety *Stanął obok Dracy i spojrzał na San. Wyciągnął miecz*

Wilczyca zerknęła dziko na Leito cicho powarkując. Niezbyt spodobał jej się pomysł w którym elf (bodajże mroczny, Draca nie znała się na takich stworzeniach.) miałby jej pomagać bądź ją bronić. Ale w sumie tak się zastanawiając doszła do wniosku że to nie jest głupi pomysł. Więc zaczęła uważnie rejestrować wszystkie ruchy San przy okazji ładując radzeń w mechanicznej łapie błękitną energią która tworzyła dookoła łapy małe spięcia i błyskawiczki. -Ewidentnie Ci się nudzi, kochana. -Mruknęła z przekąsem, jakby znudzona, jednak po to, by sprowokować przeciwniczkę.

*spojrzał na rękę Drac'y leczy po chwili odwrócił wzrok na San. Wiedział że za chwile prawdopodobnie będzie kolejna walka. Był przygotowany*

Micida zasyczała, sztylety wyleciały z sakiewki na powrót zmieniając się w jedno ostrze. Dość, dość, dość! Broń lewitowała nad jej ramieniem. To stawało się zbyt rozwlekłe. Na dodatek dwa pozostałe demony przebywające na polanie najwyraźniej już w ogóle nie zamierzały się wtrącać w przebieg akcji. Cóż, jeżeli ich nie interesowały informacje, które miała do przekazania- trudno. Znajdzie kogoś innego. Może bardziej godnego, zainteresowanego prawdziwie ważnymi sprawami.
Ale ten elf... Irytował ją. Niepotrzebny, banalny rekwizyt, który próbuje się bronić przed ściągnięciem ze sceny. "Bohater". Ha!
Podeszła do niego od tyłu. Cicho, miękko, niezauważalnie i szybko. Gwałtownym ruchem chwyciła za białe, długie włosy, odchyliła głowę Leito skierowując jego wzrok na jej własne, niemal czarne oczy, które momentalnie rozjarzyły się czerwienią, wirującą, pochłaniającą, wciągającą. Rozbrajającą pasją czerwieni, w której Micida nakazywała elfowi zatonąć, poddać się... Urokowi. Fizyczny ruch był tylko ułatwieniem, stanowczy nakaz pochodził z głowy. Trudno byłoby się oprzeć.

*Leito patrzył głęboko w oczy Micidy. Po chwili miał pusty wyraz twarzy. Upuścił miecz lecz nadal patrzał w oczy demona. Poddał się urokowi*

Czerwona róża oczu demona zdawała się wirować.

- A teraz mój drogi, złożysz mi u stóp cały swój rynsztunek, wszystko czym mógłbyś kogoś skrzywdzić. Następnie oddalisz się i grzecznie usiądziesz pod tamtym omszałym dębem- wymruczała elfowi do ucha

*Podczas wyrzucania przedmiotów LEITO coraz bardziej opierał się urokowi. Wyrzucił miecz , łuk , oraz mały wysuwany sztylet z sakiewki. Elf zaczął iść powoli w stronę dębu lecz cały czas coraz bardziej się opierał*